51°2'1.362"N, 15°19'56.008"E

Historia zamku Rajsko sięga drugiej połowy XIII wieku i związana jest pierwotnie z osobą księcia świdnickiego Bolka I. Obiekt powstał zapewne w celu obrony zachodniej granicy księstwa i wraz z zamkami Czocha, Świecie oraz Gryf wchodził w skład historycznego Okręgu Kwisy. Przypuszczalny koniec funkcjonowania warowni datuje się na okres wojen husyckich (1419-34), kiedy to została ona zdobyta i w następstwie zniszczeń popadła w ruinę. Po przeszło 400-letnim interludium zamek odrodził się w drugiej połowie XIX wieku za sprawą właściciela pobliskiego pałacu w Biedrzychowicach - włoskiego hrabiego Aleksandra von Minutoli, wielkiego miłośnika, kolekcjonera i konesera sztuki. W roku 1863 kupił on stary zabytek i w latach 1875-78 doprowadził do jego rekonstrukcji w stylu neogotyckim, wykorzystując przy tym istniejące już oryginalne detale kamiennych sklepień, sztukaterii z piaskowca i marmuru oraz elementy metaloplastyki. U podnóża zamku zbudował też istniejące do dziś w szczątkowym stanie kamienne schodki umożliwiające swobodne zejście na brzeg Kwisy. W jego odnowionych wnętrzach hrabia zgromadził bogatą kolekcję szkieł i ceramiki weneckiej, antyczne puchary i dzbany, afrykańskie maski, militaria, meble oraz obrazy tak znanych artystów jak Albrecht Durer, Paolo Veronese czy Rembrandt. Po pierwszej wojnie światowej część kolekcji zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach, a to co udało się zachować, przeniesiono do pałacu.

Po śmierci Aleksandra Rajsko stało się własnością jego córki Anny von Pfeil, która wydzierżawiła go następnie Lubańskiemu Towarzystwu Schronisk Młodzieżowych. Wykorzystując projekty zgorzeleckiego architekta Stangego dokonano wówczas kolejnej przebudowy zamku i po zakończeniu prac otwarto w nim schronisko..

Tekst pochodzi ze strony:

http://www.zamkipolskie.com/rajsko/rajsko.html