Czarny Kocioł (rezerwat ścisły, 22 ha) położony kilkaset metrów na wsch. od Koralowej Ścieżki jest niewielkim kotłem polodowcowym o słabo wykształconych formach glacjalnych. W kotle bierze początek Wrzosówka. Wysokość górnej krawędzi kotła 1325 m, górna łączka (koło „Wędrującego Kamienia") leży na wys. 1130 m, zaś Jaworowa Łączka na wys. 1098 m. Wysokość skalnych partii 80—100 m. Kocioł zwany jest „Czarnym", ponieważ w odróżnieniu od sąsiednich Śnieżnych Kotłów traci śnieg stosunkowo wcześnie, bo już w czerwcu. Bywa też nazywany „Jagniątkowskim".

W okresie najintensywniejszego zlodowacenia Karkonoszy moreny czołowe lodowca Czarnego Kotła sięgały do wys. 980 — 840 m. Drugi pas moren ciągnie się poniżoj Jaworowej Łączki na wys. 1090 m (szczególnie wyraźna jest zewnętrzna krawędź moreny opadająca progiem wysokości kilkunastu metrów). Trzeci najsłabiej zaznaczony pas morenowy ciągnie się na wys. ok. 1130 m; znajduje się na nim wielka osobliwość Czarnego Kotła — „Wędrujący Kamień". Jest to granitowy blok skalny ok. 3 m wys. i 15 ton wagi, który w r. 1807, 1818 i 1848 miał przesunąć się po kilkadziesiąt łokci. Przyczyną zagadkowych ruchów mogły być lawiny.

Centrum turystyczne Czarnego Kotła znajduje się na wale drugiej moreny. Pośrodku płaskiej łączki (1098 m) stoi skarlały, ponad 150-letni jawor, od którego łączka nosi nazwę „Jaworowej" (latem masowo kwitnie tu arnika). Od jaworu — najpiękniejsza panorama Czarnego Kotła. Przy jaworze zbiega się szlak czarny (od trzeciej drogi poprzecznej) i zielony biegnący w kierunku wsch. na Przeł. Karkonoską (nr 83) oraz w kierunku zach. przez rezerwat Śnieżnych Kotłów do schr. pod Łabskim Szczytem (nr 127).

opis z książki    -  ,,Sudety Zachodnie" -  Tadeusz Stć - wyd.1965r